Category Archives: νέα

Θέσεις για την Κρίση – Φίλες και Φίλοι της Αταξικής Κοινωνίας

Η κοινωνική επαναστατική πάλη ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις δεν εξαρτάται από τις εξελίξεις στα χρηματιστήρια. Συνθήκες ζωής, σαν αυτές που προμηνύονται από την πορεία της κρίσης για τις πλατιές μάζες στα καπιταλιστικά κέντρα, είναι εδώ και καιρό καθημερινότητα για τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ακόμη κι η υπάλληλος της μητρόπολης, που χάνει τις μέρες της δουλεύοντας πίσω από ένα γκισέ τράπεζας, έχει λόγους να εξεγερθεί. Όμως οι εξελίξεις στα χρηματιστήρια μπορούν να συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί μια κατάσταση στην οποία η πάλη ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις δε θα αποτελεί μάταιη υπόθεση λίγων, αλλά πρακτική δραστηριότητα πολλών. Βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στο πραγματικό και το εφικτό, και έρχεται ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο η αντίθεση ανάμεσα σε αξία και αξία χρήσης, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Αμερικανού αστυνομικού που κάνει περιπολίες γύρω από τις κατασχεμένες κατοικίες για να διασφαλίσει ότι οι χρεοκοπημένοι πρώην ιδιοκτήτες πράγματι βρίσκονται εκτός κατοικίας, και τη βγάζουν κάτω από μια γέφυρα, ή σε έναν από τους πολλούς καταυλισμούς αστέγων. Μια κοινωνία στην οποία η δύναμη επιβολής του νόμου φροντίζει ώστε η κατοικία να μην εκπληρώνει τον ανθρώπινο σκοπό της είναι προφανώς τρελή [verrückt], και μόλις οι προλεταριοποιημένοι αναγνωρίσουν στην εικόνα αυτού του αστυνομικού την ουσία της κοινωνίας, ίσως η πορεία της ιστορίας να πάρει μια απρόσμενη τροπή.

>>>συνέχεια

Μια Κρίση Αξίας – Internationalist Perspective

link

Δε χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι βρισκόμαστε στο μέσο της χειρότερης κρίσης που γνώρισε ο καπιταλισμός από τη δεκαετία του 1930: ακόμα και τα μμε το λένε και το ξαναλένε. Όμως γιατί βρισκόμαστε σ’ αυτό το χάλι; Η πρόταση που έχει κανείς για το τι πρέπει να γίνει (που ενδεχομένως είναι και το να μην κάνουμε τίποτα) εξαρτάται από την απάντηση που δίνει σε αυτή την ερώτηση. Ήδη ο τρόπος που περιγράφεται η κρίση συνεπάγεται μια απάντηση. Τα μμε μας κατακλύζουν με ιστορίες απληστίας, κακοδιαχείρισης και απουσίας ρύθμισης. Το “αγγλοσαξονικό”, “νεοφιλελεύθερο” μοντέλο των αχαλίνωτων ελεύθερων αγορών έχει χάσει κάθε αξιοπιστία, οι δεξιοί ήρωες της οικονομίας την αίγλη τους, ο δε παλιός, καλός Κέυνς ξαναμπαίνει στο παιχνίδι.

(…)

Σε αντίθεση με την αριστερή, η επαναστατική κριτική στον καπιταλισμό είναι μια αρνητική κριτική. Υποστηρίζει ότι όποια μέτρα κι αν ληφθούν, η τωρινή κρίση θα χειροτερεύσει. Στην καλύτερη περίπτωση, τα μέτρα θα επιβραδύνουν την πορεία της κρίσης, όμως κάθε αναθέρμανση θα είναι αναθέρμανση της φούσκας· επειδή φούσκα δεν υπάρχει μόνο στα ακίνητα ή τη χρηματοπιστωτική σφαίρα. Η παγκόσμια οικονομία στο σύνολό της είναι φούσκα που πρέπει είτε να εκραγεί, είτε να ξεφουσκώσει, και όπως και όποιοι κι αν διαχειριστούν την πορεία της, τα αποτέλεσμα για τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας θα είναι καταστροφικά. Σε πρώτη φάση, οι αποπληθωριστικές πιέσεις εμφανίστηκαν, όπως ήταν φυσικό, ως κρίση εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα, κάτι που αντιμετωπίστηκε, για την ώρα, με την κρατική παρέμβαση. Η ισχύς της αποπληθωριστικής τάσης, και ο βαθμός στον οποίον το κράτος την αντισταθμίζει, θα καθορίσουν πόσο γρήγορα η κρίση θα μετατραπεί σε κρίση εμπιστοσύνης στο κράτος, το δολάριο, το ευρώ κτλ. Όταν φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, δε θα υπάρχει καμιά ανώτερη δύναμη για να σώσει την κατάσταση. Ο καπιταλισμός είναι πιο επικίνδυνος όταν η μόνη επιλογή που του απομένει είναι η φυγή προς τα εμπρός.

Η αρνητική κριτική του καπιταλισμού υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός δεν παίρνει από διορθώσεις, επειδή η κρίση είναι άμεσο αποτέλεσμα της ιστορικής υπερ-ωριμότητας του ίδιου του τού θεμελίου: της μορφής-αξία.

(…)

link